Premier Mołotow w rozmowie z ambasadorem Rzeszy: „Początkowa tendencja przejawiająca się w rządzie sowieckim i osobiście u Stalina, by zezwolić na istnienie szczątkowej Polski, zaczęła ustępować na rzecz podziału Polski”.

Rozkaz ludowego komisarza (ministra) spraw wewnętrznych ZSRR Ławrientija Berii o utworzeniu Zarządu NKWD do spraw Jeńców Wojennych, któremu ma podlegać osiem obozów (m.in. w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku). Już następnego dnia do obozów tych wysłano pierwsze transporty więźniów. Łącznie w czasie kampanii wrześniowej do sowieckiej niewoli trafiło ponad 300 000 żołnierzy i oficerów (według przemówienia Mołotowa 2 XI na forum Rady Najwyższej ZSRR), ponad 230 000 żołnierzy, w tym 12 000 oficerów (według „Krasnoj Zwiezdy” z 17 IX 1940), ponad 191 000 żołnierzy i 9 000 oficerów (według danych rządu RP w Londynie z lipca 1941 r.). Według sprawozdań Frontów Białoruskiego i Ukraińskiego do niewoli trafiło ponad 450 000 żołnierzy, w tym ponad 18 000 oficerów, ale według najnowszych ustaleń prof. Czesława Grzelaka – 232-255 000 żołnierzy. Informacja Zarządu NKWD ds. Jeńców Wojennych i Internowanych z 5 XII 1943 r. zawiera liczbę 130 242 jeńców polskich (w obozach sowieckich w latach 1939–1941), z których 8 348 oficerów z obozów Kozielsk, Ostaszków i Starobielsk „przekazano [...] do dyspozycji Zarządów NKWD”.

Wkroczenie oddziałów Armii Czerwonej do Wilna.

Przemówienie radiowe szefa propagandy Dowództwa Obrony Warszawy ppłk. Wacława Lipińskiego: „Jasno widać, że mamy do czynienia z dwoma zachłannymi i zaborczymi imperializmami, które bez względu na wszelkie najbardziej elementarne nakazy moralne, brutalnie dążą do zrealizowania swoich celów”.

Pierwsze spotkanie oddziałów niemieckich i sowieckich oraz pierwsze wspólne rozmowy sztabowe.