Agresja Rzeszy Niemieckiej na ZSRR.

W pierwszym przemówieniu radiowym po napaści Rzeszy Niemieckiej na ZSRR, Stalin usiłuje wytłumaczyć podpisanie niemiecko-sowieckiego paktu o nieagresji z 23 VIII 1939 r.: „Może ktoś zapytać: jakże mogło się zdarzyć, że Rząd Radziecki zdecydował się na zawarcie paktu o nieagresji z takimi wiarołomnymi ludźmi i potworami jak Hitler i Ribbentrop? [...] Czy Rząd Radziecki mógł odrzucić tego rodzaju propozycję? Sądzę, że ani jedno pokojowo usposobione państwo nie może odrzucić paktu pokojowego z sąsiednim mocarstwem nawet wtedy, gdy na czele tego mocarstwa stoją takie potwory i tacy ludożercy jak Hitler i Ribbentrop”.

Podpisanie polsko-sowieckiego układu (tzw. układu Sikorski–Majski), przywracającego stosunki dyplomatyczne między oboma krajami.

Dekret Prezydium Rady Najwyższej ZSRR o tzw. amnestii dla „wszystkich obywateli polskich, pozbawionych obecnie wolności na terytorium sowieckim w charakterze jeńców wojennych lub na innych wystarczających podstawach”. Wydana tego samego dnia w ślad za tym dekretem decyzja Biura Politycznego KC WKP(b) nakazuje zwolnienie „wszystkich jeńców wojennych i internowanych wojskowych byłej armii polskiej”. Według notatki Berii dla Stalina z 15 I 1943 r. w wyniku dekretu o amnestii zwolniono z „więzień, obozów, miejsc zesłania i deportacji” 389 041 obywateli polskich

Podpisanie polsko-sowieckiej umowy wojskowej o tworzeniu Armii Polskiej w ZSRR, której dowódcą został (zwolniony 4 VIII z więzienia na Łubiance) gen. dyw. Władysław Anders. Kierownikiem specjalnego referatu w sztabie i pełnomocnikiem dowódcy Armii Polskiej w ZSRR ds. poszukiwania na terytorium ZSRR zaginionych polskich jeńców wojennych został rtm. Józef Czapski.