Pierwsza masowa deportacja ludności polskiej z ziem wschodnich RP w głąb ZSRR, obejmującą około 140 000 osób (liczba wynikająca z najnowszych ustaleń, dawniej podawano ponad 200 000). Łącznie w czasie czterech masowych deportacji (w lutym, kwietniu i czerwcu 1940 r. oraz w maju–czerwcu 1941 r.) wywieziono w głąb ZSRR co najmniej 325 000 obywateli polskich.

Gadzinowy „Nowy Kurier Warszawski” opublikował przekład korespondencji „Frankfurter Zeitung” z Moskwy o ukończeniu „demarkacji niemieckiej i sowieckiej strefy interesów”.

Oficjalny komunikat sowiecki o zakończeniu „wytyczania granicy niemiecko-sowieckiej” długości niemal 1500 kilometrów, na której postawiono 2 820 słupów granicznych. „Komunikat rządu sowieckiego – pisał w korespondencji ze stolicy ZSRR nowojorski „Nowy Świat” następnego dnia – uważany jest w rosyjskich kołach rządowych za formalne wykreślenie Rzeczypospolitej Polskiej [...] z liczby państw istniejących”.

Ściśle tajna decyzja najwyższych władz państwowych i partyjnych ZSRR o dokonaniu zbrodni katyńskiej: „likwidacji” 14 700 jeńców wojennych – oficerów Wojska Polskiego (oraz 11 000 więzionych na terytorium tzw. Zachodniej Ukrainy i tzw. Zachodniej Białorusi): „Sprawy [...] rozpatrzyć w trybie specjalnym, z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary – rozstrzelanie. Sprawy rozpatrzyć bez wzywania aresztowanych i bez przedstawiania zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia”. Decyzję podjęli (akceptując wniosek ludowego komisarza spraw wewnętrznych ZSRR Ławrientija Berii, określający „byłych oficerów armii polskiej” jako „zatwardziałych wrogów władzy radzieckiej, pełnych nienawiści do ustroju radzieckiego”): Józef Stalin, Łazarz Kaganowicz, Michaił Kalinin, Anastas Mikojan, Wiaczesław Mołotow i Kliment Woroszyłow.

Rozstrzelanie pierwszych 13 jeńców z obozu w Kozielsku, wywiezionych stamtąd 8 III.