Niemiecko-sowiecki pakt o nieagresji, podpisany o godz. 2.00 nad ranem 23/24 VIII w imieniu rządów Rzeszy Niemieckiej i ZSRR przez ministra spraw zagranicznych Rzeszy Joachima von Ribbentropa oraz przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych (premiera) i ludowego komisarza (ministra) spraw zagranicznych ZSRR Wiaczesława Mołotowa (stąd nazwa pakt Ribbentrop–Mołotow). Dołączony do paktu tajny protokół dodatkowy zapowiada rozbiór Polski. Granicą „stref interesów Niemiec i ZSRR” miała być linia rzek Pisa–Narew–Wisła–San (Rzeszy miało przypaść 38 %, zaś ZSRR – 62 % terytorium Polski). Do publicznego ujawnienia faktu istnienia tego protokołu doszło 25 III 1946 r. podczas Procesu Norymberskiego. Tydzień później – 1 IV 1946 r. – w Londynie na łamach „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” opublikowano pierwsze jego tłumaczenie na język polski. Władze ZSRR do istnienia protokołu dodatkowego przyznały się – po 50 latach zaprzeczeń – dopiero w 1989 r.

Minister Joachim von Ribbentrop w rozmowie z Józefem Stalinem przytacza żart krążący w Berlinie: „Stalin przyłączy się jeszcze do paktu antykominternowskiego”.

Żegnając Ribbentropa po podpisaniu paktu, Stalin w imieniu rządu ZSRR „daje słowo honoru, że Związek Radziecki nie zdradzi swego partnera”.

Zapis w diariuszu wiceministra spraw zagranicznych RP Jana Szembeka: „Pakt sowiecko-niemiecki jest pomyślany przez Moskwę jako krok zachęcający Niemcy do wojny”.

Komentarz w piśmie „Wieczór Warszawski”: „Można by powiedzieć, że doszło do związku państw totalistycznych, czyli do utworzenia – Totinternu”.